De kunst van vertragen

Beste Lezer,

Elk mens heeft momenten in zijn leven waarop die even wat gas terug moet nemen, om te voorkomen dat zijn lijf en geest de stekker eruit trekken. Een burnout of depressie is immers vaak het gevolg van te veel wilskracht. Van maar doorgaan op energiereserves. Ik schreef in mijn blog over cortisol al iets over de gevolgen daarvan. Nu is het mijn tijd om te vertragen.

Ik lijd namelijk aan een te grote wilskracht. Het is doorgaans een plezierige eigenschap. Ik ken weinig tot geen verveling. Loop over van de inspiratie en heb genoeg ideeën voor twee levens. Ik heb er echter maar een. Op dit moment besef ik dit weer eens ten volle. Ik kreeg begin vorig jaar het idee om een musical te gaan schrijven. Dat idee is inmiddels werkelijkheid geworden in de stichting De Droommakerij. Het verhaal van de rockmusical No Refugee en de songteksten zijn klaar en mijn partner in crime heeft prachtige muziek geschreven. Er zijn inmiddels zeker zo’n 80 mensen bij betrokken en de zaal is geboekt. Ik heb de regie voor mijn rekening genomen en schrijf de partituren voor het koor. De repetities zijn in volle gang. Momenteel ben ik een pagina’s dik draaiboek aan het schrijven waarin alles samenkomt: band, leadzangers, koor, belichting, visuals, animatie, decor etc. Kortom, ik heb er een halve baan bij gekregen.

Leve de inspiratie

Ik heb echter ook een andere passie en daarvan ben je regelmatig getuige; het schrijven van psychologische blogs voor jou. Ik doe dit met veel liefde en het geeft me vreugde en energie. Alleen dreigt het gebrek aan tijd dit ‘willen’ schrijven tot een ‘moeten’ te maken en dat wil ik niet. Daarnaast past het me niet om dingen af te raffelen. Ik wil met volle aandacht en met degelijk onderzoek mijn blogs schrijven.

Ik ben ook een mens dat zich graag houdt aan beloften. Als ik beloof om de andere week een blog te plaatsen, dan doe ik dat. Het liefst zelfs elke keer op dezelfde dag. Ik hou namelijk van regelmaat en voorspelbaarheid. Ik zie het als ijkpunten binnen de chaos. Bovendien weet ik dat sommige van mijn lezers de blogs lezen alsof het de zaterdagkrant is. Zodra ik mijn blog online plaats zie ik in een mum van tijd, altijd ongeveer een even groot aantal lezers het artikel lezen (ja, dat kan tegenwoordig door de techniek. Ik weet niet wie je bent, maar wel waar je stopt met lezen).

De kunst van vertragen

Probeer ik mezelf tegenover jou te verantwoorden in deze blog? Ik stel mezelf even hardop deze vraag, even voelen, even luisteren naar mijn gedachten … nee! Nee, het is geen verantwoording. Ik wil je gewoon even meenemen in de kunst van het vertragen. Want ik geloof niet dat ik de enige ben die zichzelf soms voorbij holt en die het lastig vindt om te zeggen: “Nee, dat doe ik niet.” Toch ben ik hier de afgelopen week mee begonnen. Ik heb tegen drie nieuwe verzoeken nee gezegd (en beloofd dat ik na de uitvoering in oktober er opnieuw over zal nadenken 😉

Ik ga daarnaast nee zeggen tegen de kant in mijzelf die vindt dat ik me moet houden aan een regelmatige en voorspelbare verschijning van mijn blog. “Luister Frits, ik vind het belangrijker dat ik goede blogs schrijf en er plezier in houd, dan dat ze met een regelmaat, waar je de klok op gelijk kunt zetten, verschijnen. Niemand zal daarvan wakker liggen (hoop ik).” Oké dit helpt. Mijn nieuwe voornemen: ik ga de blogs schrijven op de momenten dat ik daar de tijd en rust voor heb, zodat ze nog steeds met liefde geschreven worden en ze gevuld worden met mooie onderwerpen. Voor degene die net als ik van voorspelbaarheid houdt is er één troost. Als je ingeschreven staat als volger, krijg je nog steeds bericht van het verschijnen van een nieuwe blog. Zie je het toch nog een beetje aankomen.

De lente is geen tijd voor vertraging

Hoe weet je nu wanneer het nodig is om te vertragen? Sommigen verstaan simpelweg De kunst van het nietsdoen. Die hoeven nooit te vertragen. Maar ben jij een Truus de mier, een razende Roeland een Moeder Theresa of gewoonweg een druk baasje? Dan volgt hier nog wat extra info. Zoek het antwoord niet in je hoofd. Dat weet je niet, dat voel je. Juist in ons denken schuilt het grootste risico op doorgaan. Al die ja maar-en. Het is alleen vaak lastig om te voelen als je het druk hebt en geleefd wordt. Vandaar dat rust zo belangrijk is. Zie daar het dilemma. Mocht je beter willen leren voelen, oftewel leren luisteren naar je lijf en hart, dan zijn daar oefeningen voor: bijvoorbeeld mindfulness oefeningen. Op de pagina http://www.kunstvanvertragen.nl/ kun je een gratis e-book downloaden met als titel Centreren voor hooggevoelige vrouwen. Het staat vol met fijne oefeningen die je helpen beter bij jezelf te blijven en ook iemand die niet hooggevoelig of man is, kan daar baat bij hebben 🙂