Jarig blogje

Deze maand is mijn blog Denk Lees en Lach jarig. Hij wordt twee jaar en ik wil ter ere daarvan even stilstaan bij de betekenis van die titel, de ontstaansgeschiedenis van mijn blog en mijn drijfveren om te schrijven. Volgende maand bestaat mijn Twitteraccount @denkleesenlach ook twee jaar. Het is het ‘korte’ zusje van mijn blog en is eveneens geboren uit een behoefte tot reflecteren en verdiepen, en aan delen in ernst en humor. Immers: Het meest individuele is universeel.

Hoezo Denk Lees en Lach?

Ik heb ooit beloofd deze titel te verklaren en dit lijkt me een toepasselijk moment. De titel beschrijft een beweging van hoofd naar lijf en gevoel. Ik hoopte met het schrijven van mijn blog en spreuken de lezer mee te nemen in die beweging, zoals ik dat ook streef te doen in de therapieën die ik geef.

Ons denken is een prachtig iets waaruit creativiteit, wijsheid en ontwikkeling ontstaat. Het kan in het slechtste geval echter ook een gevangenis zijn, waaruit ontsnappen onmogelijk lijkt. Ik noemde het hamsterwiel al eerder in mijn blog. Het eindeloze denken in cirkels oftewel piekeren.

-Je leest meer over piekeren in o.a. de volgende blogs: Omdenken voor … (de andere twee delen vind je in mijn blogarchief) en De noodzaak van negatief denken–

Niet alleen het opgesloten zijn in dilemma’s doet lijden. Ook angstige, sombere gedachten die ik voor het gemak even negatieve gedachten noem, veroorzaken veel leed. We kunnen onszelf klein en nietig denken,  afstraffen, afremmen en opsluiten. We kunnen anderen tot vijanden maken en met ons denken de verbinding met een ander en met onszelf verbreken.

logo van @denkleesenlach

Ik hoopte met het schrijven van een blog en spreuken een aanzet te geven tot het doorbreken van belemmerende patronen;  je al lezend zowel kennis en inzicht als ook relativering en een lach te geven. Want vanuit de lach kom je bij jezelf, kun je jouw lichaam voelen en komen vaak ook andere emoties naar boven. De onderwerpen die ik in de afgelopen twee jaar besprak, liggen ver uit elkaar. Maar bijna altijd is er sprake van de drie-eenheid Denken, Emotie en Lichaam (oftewel intuïtief voelen).

Deze drie-eenheid zie ik ook terug in mijn eigen ontwikkeling. In het begin van mijn loopbaan als psycholoog specialiseerde ik me in cognitieve therapie. Simpelweg, omdat dit erkend en door de zorgverzekeraar vergoed wordt.  Niet lang daarna heb ik me verdiept in de provocatieve therapie, omdat ik speelser wilde werken, geloofde in de kracht van de lach als middel om tot contact en de provocatieve prikkeling om tot verandering te komen. Ik zocht naar een manier om enerzijds weerstand te doorbreken en anderzijds mensen meer zelfacceptatie te laten ervaren.

De lach laat je thuiskomen bij jezelf

Vervolgens begon ik me meer te verdiepen in schematherapie en voice dialogue (waarover je meer leest op de pagina behandelvormen ). Beide zijn vormen die meer belevingsgericht werken. Waarbij imaginatie, doorleefde ervaring en lijf (via beweging en spel) een grotere rol spelen. Deze weg zet ik voort. Enerzijds door in mijn netwerk meer samen te werken met lichaamsgerichte therapeuten, anderzijds door me verder te scholen in lichaamsgerichte therapievormen die binnen het vak van de psychologie passen, zoals focussen want …

Het lichaam weet wat het hoofd vergeet

Waarom een blog?

Mijn blogpagina is ontstaan in een donkere periode in mijn leven. Ik zat in een depressie. Misschien dat sommigen mijn boek Depressie als beste vriend kennen en het ze niet verbaast. Misschien dat cliënten en oud-cliënten dit lezen en nu denken: ik had al zo’n donkerbruin vermoeden. Het kan uiteraard ook dat ze het helemaal niet gemerkt hebben. Ik ben namelijk nogal goed in niets laten blijken. En mijn depressies (tja, waarom het bij eentje laten als je er goed in bent 😉 ), hebben altijd een reactief karakter gehad. Waarmee ik bedoel, dat ik me ook juist door een positief contact met een ander beter voel. Hierdoor kon ik mijn werk goed blijven doen. Het gaf zin en bracht positieve gevoelens. Dus die lach van mij is echt gemeend, de interesse in anderen ook. Ik leef op als ik iets voor een ander kan betekenen en de ontmoeting met een ander betekent dat het bij mij ook weer gaat stromen.

Eerlijk gezegd heb ik sinds ik als psycholoog werk geen echte depressies meer gehad. Hooguit wat sombere periodes. Ik heb dat te danken aan een grote en goede beslissing die ik kort na het starten als psycholoog nam. Daarnaast heb ik het geluk dat ik het juiste beroep heb gekozen. Ik word echt gelukkig van mijn werk. Ook heb ik het belang van bewegen ontdekt. Het sporten en met name het hardlopen creëert elke keer verlichting (soms voelt het letterlijk alsof het licht aangaat en ik weer kan ademen), en verbinding met mezelf op een positieve manier.

Vanuit bewegen komt beweging

Mijn eerste depressie had ik op de basisschool. Een tijd waarin depressies nog niet bestonden. Althans niet in de wereld waarin ik opgroeide. Onderwijzers en ouders leken het niet te kennen en de media hoorde je er niet over. Ik besef dus ook nu pas wat me toen mankeerde. Gelukkig had ik mijn muziek. In het pianospelen vond ik vreugde en een uitlaatklep.

Op de middelbare school had ik opnieuw last van depressies, maar als je iets niet kent, kun je het ook niet echt voelen. Ik ging gewoon door, maar vaak met een onderstroom van er eigenlijk niet willen zijn. In die tijd begon ik met het schrijven van gedichten. Behalve dat ik me daarin kon uitdrukken, haalden ze me ook uit een soort van isolement. Ik kreeg er positieve aandacht voor en die had ik in die tijd broodnodig.

Als student psychologie had ik moeten weten dat ik iets mankeerde. Toch werkte dat zo niet. Ik vocht om mijn bul te behalen alsof het, het einde van de tunnel was (en dat bleek ook zo te zijn). Het leven als student was erg leuk maar ook heftig. Je staat er alleen voor, je moet presteren, voelt de druk van een waar te maken toekomst en je hebt je eerste verliefdheden. Ik dacht dat het erbij hoorde om af en toe nogal somber te zijn. Ik schreef liedjes en daar was opnieuw de creativiteit als uitlaatklep en als verbinding met anderen. Op een zeker punt had ik zelfs mijn eigen band.

Toen ik eenmaal werkte werd mijn leven rustiger. Ik had een relatie, fijne vrienden, mooie hobby’s en een geweldige baan. Mijn depressies leken voorgoed verleden tijd … en toen ging  ineens weer het licht uit.

Ik had momenten dat ik letterlijk (dus fysiek) niet meer vooruit kwam. Ik besef nu dat ik veel te veel van mezelf gevraagd had in een tijd waarin ik ook veel voor mijn kiezen kreeg. Ik heb een goede hoewel pijnlijke les moeten leren. Voor het eerst kon ik mijn depressie verstaan in de zin dat ik wist wat ik had en waardoor. Ik probeerde er niet voor weg te lopen (niet dat dit lukte:) ) en te luisteren. Daarnaast greep ik terug op iets waarvan ik wist dat het me al eerder had geholpen om er uit te komen: creativiteit en verbinding.

Het schrijven van het boek Depressie als beste vriend  had me weer in contact gebracht met die oude hobby: schrijven. Het is misschien ironisch dat ik kort na de publicatie daarvan zelf weer in een depressie raakte. Het lijkt misschien alsof ik heel bewust ben gaan bloggen. Dat is niet zo, de behoefte om te gaan schrijven over allerlei psychologische onderwerpen in de vorm van een blog, kwam van binnenuit. Dit geldt eveneens voor de gedichten en spreuken. Ik voelde een noodzaak om iets te vertellen en te delen met iedereen die misschien net als ik op zoek was naar het licht, in de zin van: begrip, helderheid en een weg vooruit.

Een voor mij belangrijk inzicht is:

Als je deelt zonder verwachtingen krijg je altijd iets terug

Hoe het nu met me gaat? Beter, ik zet steeds een stap vooruit en soms een halve terug. Ik heb nooit meer het gevoel gehad dat ik niet meer wilde leven. Zelfs niet in die zwarte periode. Soms vind ik het leven wel wat zwaar en zou ik even een pauze willen, maar dat is volstrekt iets anders. Mijn doel is goed voor mezelf te zorgen, want ik besef nu dat mijn depressies me vertellen dat ik teveel tegen mijn eigen behoeftes en gevoelens ben ingegaan. Dat dit soms botst met de belangen van anderen vind ik meer dan lastig en toch is dat de weg.

Ik blijf schrijven …

Want wat je vanuit je kern doet, doet (je) altijd goed

Hoewel deze blog bij nader inzien misschien niet zo feestelijk is als de titel doet beloven, vind ik dat er zeker iets te vieren is. Ik vier dat ik het geluk heb dat ik over creativiteit beschik en daarmee een manier bezit om dingen te uiten en mezelf te helpen. Ik vier dat ik in de loop der jaren een trouwe groep lezers heb gekregen, die me soms laten weten wat mijn blog voor hen betekent en dat mooie boeken, documentaires en thema’s op mijn pad kwamen, die mij inspireerden.

Op mijn oproep in januari onder mijn blog abonnees (om onderwerpen naar mij te mailen die hun bezighielden), kwamen mooie reacties. Ik vind het bijzonder om te merken dat de thema’s op de een of andere manier aansluiten bij de leerprocessen die ik zelf doorloop.

Ik wens je nog veel leesplezier de komende tijd en fijn dat je er bent.

De komende blogs zullen gaan over: Steunen, hoe doe je dat? Hoe te luisteren naar je angst of depressie en deze als het ware te omarmen. Wat is een innerlijke criticus en hoe die te verkleinen? En … de wereld achter ‘uitstelgedrag’. Wil je van het verschijnen nieuwe blog artikelen op de hoogte blijven? Vul dan onderstaand formulier in.